Een nostalgisch moment komt vaak onverwachts, zoals een zachte windvlaag die lang vergeten herinneringen doet herleven. Het gebeurde me onlangs, toen mijn oog viel op een reflectie. Daar, in dat vluchtige moment, alsof een flard van mijn verleden zich onthulde, flitste mijn oude haarkleur voorbij.
Deze simpele weerkaatsing ontvouwde een schat aan herinneringen. Ik herinner me nog levendig de tijd dat mijn haar, net als ikzelf, bruiste van leven. Die kleur was de verteller van een verhaal van jeugdige onbezonnenheid, van avonturen en dromen die nog moesten worden vervuld.
Terwijl ik daar zat, verzonken in de rijke historie van mijn leven, besefte ik hoe mijn haarkleur onlosmakelijk met mijn identiteit verbonden is geraakt. Het is een symbool van mijn reis door het leven, van de ups en downs, de veranderingen en groei door de jaren heen.
Ja, het is waar, mijn haarkleur van toen mag dan misschien vervlogen zijn, maar de herinneringen die ermee verbonden zijn, zullen altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
Misschien wordt het tijd om mijn huidige kleur opnieuw te bevestigen en te omarmen...
Misschien wordt het tijd huidige kleur opnieuw te bevestigen, te omarmen, niet als een teken van verleden tijd, maar als een eerbetoon aan de geleefde momenten die me vormden. En om de evolutie die in mij plaatsgevonden heeft met trots te dragen.


